"Międzypiekle - pierwszy ruch" - Nikolina Rudol

Uwaga: debiut!


Już to kiedyś mówiłam, ale powiem jeszcze raz: według mnie dobra książka to taka, podczas czytania której odczuwam do bohaterów jakiekolwiek emocje.

Och, jakże główna postać działa mi na nerwy!

Ale po kolei. „Międzypiekle – pierwszy ruch” to debiutancka powieść Nikoliny Rudol. Wszyscy miłośnicy fantasy powinni zostać zaciekawieni, bowiem cała historia przedstawiona przez autorkę to wynik partii szachów… pomiędzy diabłem i aniołem. Ci dwaj – Feliks i Nathaniel – bawią się ludzkim istnieniem, wystawiają je na próbę i starają się wzajemnie pokonać, wykorzystując ku temu nic nieznaczącego człowieka. Nie spotkamy tutaj jednak żadnych wampirów czy wilkołaków, z czego jestem bardzo zadowolona.

Jak i w każdej książce, i w „Międzypieklu” spotykamy główną bohaterkę, która jest kimś naznaczonym, choć do głowy przychodzi mi jeszcze pojęcie „kozioł ofiarny”. Samara Phantom, ostatnia z tegoż rodu, jest niezależnie od woli własnej albo jej ojca wprowadzona w magiczny świat skrytobójców – Cienistej Metropolii, miejsca, w którym kolory pojawiają się dopiero, gdy wszyscy inni zasypiają – przez Karcianego Shaddy’ego. Dziewczyna musi zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem i nauczyć się mordować ludzi, musi pozbyć się skrupułów i poczucia winy. Przez diabła wybrana została na królową szachów.

Anioł Nathaniel na dowódcę swojej drużyny wybrał Iana Avalone’a – brat Lidera klanu Nietykalnych, odwiecznych wrogów skrytobójców, zwanych czasem Cieniami. Jest nieśmiałym, pomiatanym kaleką, odwiecznie żyjącym z ciążącym poczuciem winy Mishy Avalone’a.

Oto, jak w wielkim skrócie można opisać akcje książki: walka.

Na początku chciałabym pochwalić autorkę za postacie. Wszystkie są niesamowicie realistyczne, nawet jak na powieść fantasy. Każda z nich ma ładnie zarysowany charakter, co nadaje całości stylu. Chyba nie ma osoby, która nie pokochałaby z miejsca uroczego Shaddy’ego, niepoprawnego optymistę, żartownisia i nałogowego palacza. Jego najlepszy przyjaciel, Matt, ma natomiast wszystko sakramencko głęboko gdzieś, jest sakramencko dobrym buntownikiem; Ricky po prostu jest, razem ze swoimi rysunkami; Michaile to zwykła, zakompleksiona nastolatka a Karasu jest jej wzorem, pozornie idealną postacią. Charakterystyczni bohaterowie podbijają serca i napędzają całą książkę – Shaddy, a właściwie Raphael, najbardziej. Samara natomiast to osoba, do której bądź co bądź musiałam się przyzwyczaić, bo w końcu przewija się przez całą książkę. Jest jednak ciamajdą, tchórzem i niezwykle bezmyślną dziewczynką, co osobiście strasznie mnie irytuje. Myślę, że gdyby nie towarzyszący jej zawsze Shaddy, tak różny od niej, miałabym problemy z przebrnięciem przez historię. Mówiąc o bohaterach, nie mogę zapomnieć i o drugiej drużynie – drużynie anioła. W książce nie ma na ten temat wielu informacji, ale są w niej Misha i jego brat Ian Avalone’a. Ich historia jest długa i nieco zawiła, jednakże ja już od samego początku miałam dość niecodzienne uczucia co do ich zachowania, jako rodzeństwa. Co więcej – te uczucia sama autorka później w jakiś sposób potwierdziła.

Powieść zaczyna się od Samary i na niej się kończy, czasem tylko przewiną się gdzieś bracia Avalone’a. I to właśnie ten aspekt, na który zwróciłam uwagę podczas czytania. Nikolina pisząc „Międzypiekle”, bardziej skupiła się na drużynie Cieni, niźli na ich przeciwnikach – Szeptach. To tym samym od razu narzuca czytelnikowi, który z tych zespołów ma być „dobrym” i któremu należy kibicować. Osobiście uważam, że lepszym posunięciem byłoby postawienie go na neutralnym terenie, czyli poświęcenie tyle samo czasu Ianowi i tyle samo Samarze. Myślę, że w ten sposób byłoby nawet ciekawiej.

Sama fabuła, to jak powiedziałam: walka. Wciąż i wciąż obserwujemy Samarę, która musi się jeszcze wiele nauczyć, aby później stanąć do ostatecznej bitwy. „Międzypiekle” to typowe fantasy, bo mamy po jednej stronie dobro, po drugiej zło. Mamy anioła i demona, co także jest typowe. Niby po raz pierwszy spotkałam się z partią szachów w książce – takiej prawdziwej, wydanej przez najprawdziwsze wydawnictwo – to jednak już wcześniej ten pomysł obił mi się o uszy. Uważam, że żaden czytelnik blogów czy tego typu rzeczy nie powinien być zaskoczony, jednak z drugiej strony medalu: pomysł sam w sobie jest dobry.

Nikolina Rudol pisze dobrze, oczywiście. Lekkość pióra jest widoczna, autorka potrafi pisać różnorodne opisy, dialogi i tak dalej. Czasami jednak odniosłam wrażenie, że treść jest zbyt przesadzona do sytuacji – zbyt poetycki, wygórowany styl. Co więcej, wydaje mi się, że jak na objętość książki dość mało informacji zostało przekazanych, ale nie można powiedzieć, że akcja ciągnie się w nieskończoność. Myślę jednak, że brakuje jakiejś większej dynamiki i ostrości zdarzeń w książce, nie ma w niej też tych drobnych elementów zaskoczenia, które przyspieszają bicie serca podczas czytania. Ale mimo wszystko „Międzypiekle” w jakiś sposób przyciąga.

Nie jest to książka idealna – to niemożliwe. Nikolina jest debiutanką, więc oczywiście, że można dostrzec podczas czytania sporo niedociągnięć. Nie podoba mi się ani trochę zakończenie powieści, bo takiego po prostu nie ma (mimo tego że książka jest napisana z myślą o kontynuacji, nie powinna ona kończyć się w taki nijaki sposób), nie podoba mi się też okładka, choć to nie jest wina autorki (nie mam pojęcia, czemu postaci na niej są takie cyfrowe i sztuczne).

Nie można powiedzieć, że pieniądze wydane na twór Nikoliny to pieniądze wydane w błoto. Trzeba jednak pamiętać, że autorka to debiutująca nastolatka, a takim naprawdę trudno jest wydawać, pisać. Teraz jednak może być tylko lepiej i sama mogę się zdeklarować, że po kolejną część sięgnę i z chęcią przeczytam, choćby po to, aby lepiej poznać „tę drugą stronę mocy”.



halska.