Krótko acz treściwie, czyli jak pisać zwięźle i na temat?

Pisać krótko, zwięźle, na temat? 

Po co? 

Ano po to, żeby czytelnika nie zanudzić - żeby go porwać, żeby popisać się swoimi umiejętnościami. Pisząc krótkie teksty (mówimy cały czas o opowiadaniach, proszę pamiętać!), musimy się wykazać nie tylko pomysłowością, ale swoim talentem. Jest to świetny sposób na sprawdzenie siebie, a czytając Wasze drabble od razu można powiedzieć, kto potrzebuje jeszcze dużo warsztatu, a kto trochę mniej czy w ogóle. 

Nie znaczy to oczywiście, że pisząc zwykłe, kilkustronicowe opowiadanie możemy sobie odpuścić! Kiedy piszemy niewielką nowelkę - wtedy musimy skupić się na tym, żeby zgrabnie przekazać to, co siedzi nam w głowie. Nie możemy rozpisać się na temat przyrody, nie możemy umieścić długiego opisu wyglądu bohaterów albo ich charakterów. Nie mamy czasu na dokładne, szczegółowe zarysowanie świata, ale to nie wyklucza tego, że jednak musimy te postaci przedstawić, że musimy sprawić, że czytelnik je polubi. 

Jak?

Trzeba myśleć, niewątpliwie. Zawsze i wszędzie, a pisząc nasze przykładowe drabble jeszcze bardziej trzeba myśleć. Trzeba umiejętnie sprasować to wszystko, na co normalnie poświęciłoby się pięć stron. Trzeba zgrabnie wybrać najistotniejsze informacje, przekazać je w sposób krótki, ale nie dosłowny - czytelnika nic przecież nie zwalnia od kombinowania. 

Po drugie, co jest też niesamowite ważne: trzeba mieć pomysł. Tego właśnie zabrakło w niektórych tekstach, które mi przesłaliście. Musicie przemyśleć wszystko, całą ideę, każde słowo - nie spieszcie się. Powoli. Wpadnijcie na coś ciekawego, bo to jest klucz do sukcesu, prawda? Czy Rowling odniosłaby taki sukces, gdyby nie te niesamowite pomysły, na które wpadła? Nie sądzę. Więc i Wy musicie puścić wodze fantazji. 

Nie powielajcie schematów. Dostałam dwie prace na siedem, w których przyjacielem był misiek - zero zaskoczenia. Drogie autorki: liczę na więcej kreatywności następnym razem.

___________________________

Przedstawię Wam teraz kilka prac, tych naprawdę wartych uwagi, razem z moim komentarzem.

ALEEY

          Stoję sobie na balkonie i spokojnie popijam pepsi z puszki, kiedy nagle wszystko znika. Dokładnie. Wszystko. Nawet pepsi, na którą wydałem złotówkę i siedemdziesiąt dziewięć groszy. Po kilku sekundach tkwienia w ciemności, znów pojawiam się na świecie, ale nie jest to mój świat. Budzę się w zupełnie niewiarygodnym miejscu.

     Dookoła mnie trwa walka. Oprócz ludzi walczą też inne postacie. Trolle, elfy, krasnoludy, a w pewnym momencie widzę nawet czarodzieja w długiej szacie, który rzuca w kogoś czarem o jaskrawym kolorze. Jak u Tolkiena czy w innej fantastyce! W pewnym sensie spełnienie marzeń, bo zawsze darzyłem Tolkiena dosyć ciepłymi uczuciami. Szczególnie moment, w którym gość dostał z dziesięć strzał na klatę, ale walczył nadal. Jednak mimo wszystko toczy się walka, a ja się tak nagle pojawiam bez miecza czy innej zbroi, więc jestem trochę nie w temacie.

       Nagle ktoś łapie mnie za ramię i ciągnie za sobą. Odwracam się, a tu dziewczyna i dzieciak. Oboje coś krzyczą, ale nic nie słyszę nic, bo huk jest niemiłosierny, jakby ktoś dubstep czy inne techno robił. Myślę sobie – co mi szkodzi. Dziewczyna zresztą fajna, to czemu miałbym nie iść? Prowadzi mnie poza pole bitwy, a dzieciak przeskakuje zwłoki trolli, jakby codziennie brał udział w takich akcjach. W końcu dochodzimy w jakieś spokojne miejsce. Dziewczyna mówi, że na imię ma Larysa, a jej mały przyjaciel to Maks. Przedstawiam się, bo przecież uprzejmy jestem z natury. Pyta mnie, czy wszystko w porządku, ale nie zdążam odpowiedzieć, bo tu  nagle mag rzuca jakimś czarem i wszystko dookoła wylatuje w powietrze, jak małe miasteczka w czasie drugiej wojny światowej.

      – Budzę się wtedy w swoim łóżku, patrzę na zegarek, a tu siódma trzydzieści – zakończył swoją opowieść Tomasz Domański. Kobieta za biurkiem spojrzała na niego sceptycznie, a chłopak podrapał się po głowie. – No, to właśnie dlatego nie odrobiłem zadania domowego.


Ta praca jest chyba moją ulubioną z tego ćwiczenia, ale nie znaczy to, że spełniła wszystkie kryteria. Owszem - tekst napisany naprawdę świetnym językiem, przyjemnie się to czyta. Niesamowity pomysł z zaskakującym zakończeniem: o to właśnie chodziło! Sęk w tym, że autorka, mimo tego że umieściła w treści mężczyznę, kobietę i przyjaciela, to jednak niczego o nich nie wiemy. Możemy powiedzieć, kim jest Tomasz - na pewno wygadany z niego krętacz! - ale kim jest ta dziewczyna, kim chłopiec? Znamy tylko ich imiona. Aleey stworzyła bardzo ładny świat, ale kosztem bohaterów: powinno być troszkę na odwrót. 
Mimo tego podziwiam styl - udowodniłaś, droga Aleey, że miejsce w pierwszym prozaikowym konkursie naprawdę Ci się należało. 

VISENYA

        Tony Stark był pijany.

      Stan ten nie był dla niego niezwykły, ba, ostatnio pojawiał się cyklicznie, na zmianę z potężnym kacem. Tony zazwyczaj upijał się „na wesoło”, jakby mimochodem, na kolejnej wariackiej prywatce lub na bankiecie, który wydawał mu się zbyt poważny i potrzebował jakiegoś skutecznego środka do rozluźnienia atmosfery. Tym razem sytuacja była inna – dopadła go potężna melancholia, a wtłaczany do żołądka alkohol potęgował uczucie samotności i opuszczenia. Zaszył się więc w swoim warsztacie, na wypadek, gdyby ktoś próbował poprawić mu humor. Nie ma nic gorszego w chwili użalania się nad sobą niż natręci, którzy próbują w tym przeszkodzić.

      Pepper Potts, jego nieoceniona asystentka i cudowna istota, dzięki której nie poniósł jeszcze śmierci poprzez utonięcie w dokumentach, znalazła go dopiero pięć godzin później, trzeźwiejszego, za to ubabranego smarem, siedzącego w środku niewiarygodnej plątaniny obwodów i podzespołów. Nie była z tego powodu zadowolona. Może bała się, że zabrudzi swoją idealnie czystą garsonkę, sztywną jak ona sama. Może zapomniał o spotkaniu, o którym ona przypominała mu cierpliwie od tygodnia. Może się o niego martwiła, chociaż ta opcja nie pasowała do Weltschmerzu, który Tony przeżywał.

     W każdym razie nie wyglądała na zadowoloną, więc chyba była potrzebna dobra wymówka.

      - Dziecko mam! – stwierdził Tony, a brew Pepper podjechała pod linię włosów. Nie odpowiedziała, za to spojrzała na niego z naganą. – Czułem się samotny, więc zrobiłem sobie dziecko. Możesz zostać jego matką.

           Druga brew Pepper dołączyła do pierwszej, a Tony nagle poczuł się bardzo głupio.

     - Eee… JARVIS, przywitaj się z mamusią? – spróbował, a z zamontowanych w komputerze głośników wydobył się mechaniczny głos.

          „Witam, panno Potts.”

          Pepper skończyły się brwi do unoszenia.

        - To sztuczna inteligencja. Bardzo genialna – wyjaśnił Tony. – Dałem mu pewne cechy mojej osobowości…

      Wtedy Pepper spojrzała na swojego upapranego pracodawcę, potem na komputer i jęknęła:

         - Nie. Nie dwóch takich…

Bardzo podoba mi się ten humorystyczny akcent, który autorka umieściła w swoim tekście. Nadało to całości charakteru i myślę, że to właśnie dzięki temu praca przypadła do gustu. Jednak, jak słusznie zauważyła Moire, czegoś tu brakuje. A czego? Styl lekko kanciasty - mówi Neifile.
W pracy ładnie zostały zarysowane postaci: mamy pijanego Starka (postać z Iron Mana, gdyby ktoś nie wiedział...), któremu poświęcony jest cały drugi akapit. Mamy też Pepper, osobę bardzo poważną, stanowczą, uporządkowaną. A przyjaciel? Przyjaciel to robot, po prostu. Pięknie zostały pokazane charaktery, ładnie opisana sytuacja - tylko styl mógłby być bardziej plastyczny, tylko trochę!, bardziej osobisty. Taki, żeby już po przeczytaniu dwóch pierwszych linijek można było powiedzieć: "Aha! Visenya!". Poćwicz, moja droga, trochę poeksperymentuj z pisaniem. Będziesz jeszcze lepsza! 

KENDRA

        Przywitaj się z moim przyjacielem, mówi, chociaż to wcale nie jest jego przyjaciel, a ona nie powinna się z nim witać.

        Jej oczy są duże, ciepłe i puste, włosy w kolorze orzechów laskowych upięte wysoko i misternie, a paznokcie przycięte równo przy skórze. To ładna dziewczynka. Miła. Ale jest bez pary.

        Chłopiec spotyka dziewczynkę – oto cała historia, taka jak trzeba, jak zawsze. Znają ją dobrze. Tą samą, a jednak inną od tej tutaj: dziewczynka spotyka chłopca. Tylko tym razem nie tego, co trzeba.

        Przywitaj się z moim małym przyjacielem, mówi do niej, kiedy są już starsi i zamiast ciągnąć ją za warkocze i przezywać, zmuszając do płaczu, chłopiec zaczyna zachowywać się ostrożniej, tak, jakby oswajał małe zwierzątko – nieśmiałe, z przytępionymi pazurkami.

          Ale ten przyjaciel jest duży, groźny, a ona nie ma powodu, żeby go witać.

      Wszystko dzieje się bardzo szybko – to miał być jej pierwszy dzień pracy, ale ona niczego nie rozumie, są krzyki, jest wystrzał i mnóstwo krwi, i połyskliwie czarny pistolet, i brudne ręce przyjaciela zakute w kajdanki, i to jego spojrzenie. Jest też torba pełna pieniędzy, na podłodze.

         Wiele lat później chłopiec jest już dorosły i nie ma niczego na swoje usprawiedliwienie. Zamiast tego uczy się trzymać nerwy na wodzy, siadać na pluszowym fotelu i gładzić miękkie, kocie futerko opuszkami palców.

     Szuka różnych sposobów na odnalezienie spokoju – wyrzuca kota i kupuje psa. Wyrzuca psa i kupuje wiewiórkę. Skrzypienie kołowrotka jest męczące, więc wykupuje dwutygodniową wycieczkę do Kenii. Zapisuje się do wojska, wysyła CV do kiosku na rogu ulicy…

       …jednak czasami, czasami ulgę przynosi tylko nakrycie głowy kołdrą i udawanie, że nie żyje. I wtedy może spokojnie zasnąć, jego klatka piersiowa unosi się i opada, i chłopiec oddycha miarowo, i jest szczęśliwy. Jest już martwy, a puchowa pościel okrywa go od stóp do głów, jak czyjeś miękkie ramiona.

Kendra ma to do siebie, że lubi gmatwać sprawy. Bardzo gmatwać i nie zawsze jej to wychodzi. Sęk w tym, że ta praca jest naprawdę urocza, ma swój charakter, ma swoją duszę. Polemizować można by nad sprawą zarysu charakterów: kto jest przyjacielem, a kto nie? Myślę jednak, że akurat tutaj nie ma to znaczenia. Autorka skupiła się bardziej na osobowościach, niemal całkiem usuwając w cień świat.  To jest dobra praca, a Neifile mówi, że ją najbardziej urzekła. Ale przecież Kendra potrafi pisać - czego więc innego można było się spodziewać?

Te trzy prace są naprawdę dobre, dlatego zdecydowałam się je tutaj umieścić. Nie są one idealne, ale wspólnie tworzą dokładnie to, o co mi chodziło. Myślę, że dziewczyny mogą się nawzajem od siebie uczyć, że Wy możecie się od nich uczyć. Gdyby razem coś napisały - wyszłoby naprawdę, naprawdę niesamowicie.
Reszta prac też jest poprawna, ale niestety - to nie jest to. Pisząc coś, cokolwiek, należy pamiętać, żeby być oryginalnym. Bez tego ani rusz. Nie tylko zakończenie musi urzekać, ale całość, każde zdanie, każde osobne słowo. 

Wystarczy ćwiczyć, bawić się językiem. Czasem warto przesadzić, żeby później móc w spokoju znaleźć to, co dla nas najlepsze. :)

Dziękuję wszystkim za wzięcie udziału w ćwiczeniu - mam nadzieję, że jesteście zadowoleni. Za jakiś czas spróbuję znowu coś takiego zorganizować: myślę, że wtedy dostanę jeszcze lepsze prace.

Przypominam o tym, że możecie przesyłać na pocztę Wasze reportaże z wakacji.

Pozdrawiam, 

halska.