Kobiecy Obowiązek

            Była spokojna.

Siedziała na tarasie i paliła papierosa. Nie pierwszego i z całą pewnością nie ostatniego tego dnia. Dym bez pośpiechu unosił się, tworząc wokół jej twarzy prawie przezroczystą chmurę, kiedy wypuszczała go ze swoich wilgotnych ust. Próbowała zrobić kilka kółek, ale wyjątkowo jej nie wychodziły - Jemu zawsze wychodziły, Jemu wszystko wychodziło.

Czuła się dobrze.

Na podwórku suszyło się pranie, swoją bielą odznaczające się na tle zieleni pobliskich krzewów. Widok dopieszczonego przez nią ogrodu zawsze działał kojąco na jej skołatane nerwy. Przyglądając się błękitnej mgiełce, unoszącej się nad papierosem, zauważyła, że zlewa się ona z barwą nieba. Czy ktokolwiek zwrócił uwagę na to, że dym jest niebieski? Zastanawiała się, czy zdołano kiedyś uchwycić tę specyficzną barwę. Przypominała sobie płótna wielkich twórców, których niegdyś tak ceniła, a którzy teraz wydawali się jedynie wyświechtanymi nazwiskami, z trudem przywoływanymi z pamięci.

Słońce chyliło się ku zachodowi, wiatr powoli przybierał na sile. Robiło się coraz chłodniej, jednak nie chciała wchodzić do środka. Nie chciała patrzeć na cały ten bałagan, który jej ukochany mąż zostawił po sobie. Na samą myśl o tym, co zastanie po wejściu do domu zrobiło jej się niedobrze – sięgnęła, więc po następnego papierosa.

W nałóg wpadła, oczywiście, przez Niego, przez kogo innego; palił jak smok. Nieraz nie widać było Jego twarzy zasłoniętej przez obłok dymu z cygara, które nieustannie trzymał pomiędzy wargami. Palił nawet w domu, chociaż tak go prosiła. Dymem przeszło wszystko – dywany, firanki, futra oraz płaszcze na wieszakach w przedpokoju, nawet jej bielizna. Podobnie ona przeszła Nim. Czuła, że przeszła Nim na wylot. Że, tak jak dym z papierosów, wypuszczała go z każdym oddechem, by za moment na nowo wprowadzić go do swojego zmęczonego ciała. Chwilami miała go dosyć. Serdecznie dosyć.

Ale teraz było jej dobrze. Dobrze i spokojnie. Zaciągnęła się ze smakiem, przeglądając się papierosowi między jej smukłymi palcami. Trzeba się wziąć do pracy. Musi zająć się nieporządkiem, resztkami po mężu, które zostały w ich wielkim, przestronnym - jak zwykł mawiać - domu. Nie było tego dużo; trochę książek, ubrania w szafie, jakieś ważne papiery w biurku. Większość rzeczy należała do niej - kupował jej wszystko, czego tylko zapragnęła. Często mówił, że mąż jest od spełniania zachcianek żony, a żona od spełniania życzeń męża. Widział przy tym znaczącą różnice pomiędzy słowem zachcianka a życzenie. W tej kwestii nie miał jej nic do zarzucenia. Była żoną idealną, robiła wszystko, co jej kazał. Z czasem potrafiła przewidzieć, czego będzie od niej oczekiwał danego dnia, w danej sytuacji – tok myślenia o Jego potrzebach, całkowicie zdominował naturalny tok myślenia o tym, czego pragnie ona. W końcu małżeństwo polega na całkowitym oddaniu się tej drugiej, ukochanej osobie. Była z siebie dumna. Zawsze w Jego cieniu, niczym wierny pies gotowy służyć swojemu panu. Cały organizm nastroiła na spełnianie Jego oczekiwań. Szkoda, że – paradoksalnie - to, jaka stała się by go uszczęśliwić, stało się przyczyną tego, że coraz bardziej jej nienawidził. A im bardziej On jej nienawidził, tym bardziej ona kochała Jego, i tym usilniej starała się spełnić wszystkie Jego pragnienia. Cokolwiek powiedział, musiało być zrobione. Zaczynając od najdziwniejszych, najbardziej bolesnych fantazji erotycznych, a kończąc na „Zejdź mi z drogi!”, rzuconym z pogardą. W pewien masochistyczny sposób, obdarowywał ją szczęściem - kiedy pozwalał pastować sobie buty, kiedy w milczeniu jadł z nią posiłek, kiedy po skończonym posiłku zamykał się na resztę dnia w biurze, prosząc, żeby pod żadnym pozorem mu nie przeszkadzano. A ona, niczym stróż nocny, pilnowała, by żaden głośniejszy dźwięk nie wydobył się z ust reszty domowników. Dobrze pamiętała dzień, w którym trafiła do szpitala z niedożywienia, ponieważ parę dni wcześniej, jej ukochany mąż rzucił w jej stronę, że chyba ostatnio przybrała na wadzę. Nie zjadła nic przez cztery dni, a biorąc pod uwagę jak codziennie harowała na dobro swojego małżonka, musiało się to skończyć tak a nie inaczej. Chyba właśnie wtedy, wszystko się zmieniło.

Odebrał ją ze szpitala, w którym chwilę wcześniej odbył rozmowę z lekarzem, który wyjaśnił mu, że Jego żona od kilku dni głodziła się, ponieważ stwierdził, że ewidentnie przytyła. I, że w takim wypadku, radzi udać się po poradę do specjalisty, aby uniknąć poważniejszych konsekwencji zaniedbania związku. Ale jej mąż nie potrzebował żadnej porady, ani tym bardziej żadnego specjalisty.

Doskonale pamiętała, jaki był wściekły. Czerwieni, jaką przybrała Jego twarz, nie mógł ukryć nawet obłok gęstego dymu z papierosów, których tego dnia wypalił o wiele za dużo. Powiedział jej, że jest chora, że musi się leczyć. Że tak się nie da żyć. Że ona go u p o k a r z a. Powiedział, że już od jakiegoś czasu zbierał się, żeby z nią porozmawiać, ale przez cały czas się wahał. Ale teraz miarka się przebrała. On nie może żyć z taką kobietą. I że na biurku leżą papiery, które ona musi podpisać. A ona… ona dokładnie wiedziała, co musi zrobić.

        Wiatr nadal wiał delikatnie, ale zrobiło się już ciemno. Gdzieś w wysokiej trawie cykały świerszcze, zza płotu słychać było miauczenie kota sąsiadów. No dobrze. Pora wziąć się do pracy. Zaciągnęła się ostatni raz dymem z papierosa. Miała wrażenie, że poczuła go aż w okolicach żołądka. Wstała, przeciągnęła się leniwie i westchnęła, uśmiechając się do własnych myśli. Tak. Była dobrą żona. Zawsze spełniała wszystkie życzenia swojego męża.

Weszła do środka. Przemierzyła salon, starając się nie rozglądać dookoła i weszła do kuchni. Nalała wody do wiadra, wzięła szmaty do podłogi i wróciła do salonu.

        No dobrze. Trzeba zmyć tą krew. Jej mąż nie chciałby, żeby zostały plamy na posadzce. 

Kalina R.