O Księżycu słów kilka - astronomia w inny sposób

Zapraszam Was do przeczytania jednostronicowego (limit!) opowiadania, napisanego przeze mnie na lekcję fizyki. Mam nadzieję, że się Wam spodoba, a co najważniejsze - zapamiętacie kilka faktów. Wbrew pozorom, taki sposób uczenia się jest naprawdę bardzo owocny i myślę, że niegłupim pomysłem byłoby w przyszłości napisać więcej takich powtórek z różnych przedmiotów. Nie wiem jak Wam, ale mnie od razu przypomina się "Było sobie życie". :)

PS: Na dniach pojawi się informacja o konkursie.
PS2: Prozaicy zajęli szóste (właściwie piąte, bo ex aequo z innym blogiem) miejsce w Plebiscycie na Najlepsze Blogi Polskiej Blogosfery! Dziękuję bardzo za każdy oddany głos, bo wynik wcale nie jest zły. Naprawdę, jestem dumna, że Prozaicy, choć bardzo młodzi, mają takie dobre zdanie wśród czytelników. :) 

_________________________________

      O Księżycu słów kilka,
czyli krótka rozprawa starego i młodego

- Kim chcesz być, jak dorośniesz?

- Astronautą – mówi.

Kładzie się na trawie, pod drzewem, na wzgórzu, obok niego. Kładzie się na wznak, potem małe ręce podkłada pod głowę i patrzy się przed siebie, coraz wyżej, coraz dalej, coraz bardziej w ciemne niebo. Nie było chmur.

- Chcę wylądować na Księżycu, chcę zrobić jeden mały krok dla człowieka. Ale Księżyc ma swoje kaprysy i chowa się, boi się, patrzy tylko niewielkim rogalem swojej twarzy. Znika, nie ma go.

Ten starszy śmieje się w głos, powtarza „głuptas” kilka razy.

- Czasami jest pełnia – zaczyna tłumaczyć, palcem pokazuje w górę. – Jak teraz. Księżyc jest dokładnie po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce, widać tylko jego jedną część, zawsze tą samą; to dlatego, że jest on w synchronicznej rotacji, wiesz? Bo Księżyc uzależniony jest od Słońca. Gdyby nie jedno, drugie nie mogłoby być widoczne. Nie miałoby co czego oświetlać.

Jest chwila ciszy, a później znów mówi:

- Mam nadzieję, że kiedyś zobaczyć jego drugą stronę.

- Ale Księżyc jest przecież czasem sierpem!

- Ale to nie znaczy, że znika. Księżyc jest kłamcą. Luna mendax, mówili kiedyś, bo to nie tak, jak mogłoby się wydawać. Kiedy jest sierp, jest litera C z Księżyca – to on wcale nie wypełnia się, nie chce się pokazać w pełnej krasie. Cofa się, mówią ludzie, chudnie. Ciemnieje. Jest, ale go nie widać.

- Całkiem?

- Całkiem, dla człowieka. Nie widać niemal nic z tej wielkiej, srebrnej kuli i jest nów. I Księżyc jest w cieniu, bo zwrócony jest do Ziemi nieoświetloną stroną. Rozumiesz? Potem pojawia się na niebie świecąca litera D. Ludzie mówią, że Księżyc się dopełnia, że dąży do pełni.

- I znowu to samo, od początku?

- To samo. Mija miesiąc – synodyczny, tak to ktoś kiedyś nazwał. Od pełni do pełni.

Później przez długi czas nikt się nie odzywał. Słuchali tylko sowy i wyjących psów.

- Duży ten Księżyc.

- Bo jest w perygeum! – wyrzuca z siebie, jakby nie umiał się powstrzymać. Śmieje się cicho. – Jest najbliżej Ziemi, a kiedy jest najdalej, to to apogeum. Bo Księżyc nie krąży wokół naszej planety po idealnym okręgu, nigdy tak nie było. Raz się zbliża, raz oddala. Raz widzisz wszystkie kratery i Morza Księżycowe, a niekiedy tylko ich część – to te ciemne plamy, o, tam – pokazuje palcem. - Zawsze jednak Księżyc jest tak samo piękny.

- Tam jest woda? – dziwi się.

- Tylko troszkę. To, co widzisz, to tak naprawdę tylko trochę magmy, tej zestalonej.  Kiedyś tylko ludzie myśleli, że to oceany, że morza; księżycowe morza. Ładna nazwa, po co by ją zmieniać?

Potem długo, długo nic. Aż w końcu głośne westchnięcie i trochę szmeru.

- Czekaj na mnie. – Wstaje. – Idę zbudować statek kosmiczny.

halska. 

        _________________________________________________________

Mała Encyklopedia PWN, wydanie drugie, poprawione; Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996 rok.

http://www.astronomia.biz.pl/slowniczek.html

http://pl.wikipedia.org/wiki/Ksi%C4%99%C5%BCyc

http://pl.wikipedia.org/wiki/Faza_Ksi%C4%99%C5%BCyca