A Single Man, reż. Tom Ford (2009)

Obejrzałam dzisiaj dwa filmy – Easy Virtue (2008, reż. Stephan Elliot), który jest brytyjską komedią z akcją osadzoną po drugiej wojnie światowej – stąd fantastyczny soundtrack, którego właśnie słucham. Ten serdecznie polecam.

Chciałam jednak napisać coś o drugiej produkcji – A Single Man (2009, reż. Tom Ford). Dramat produkcji amerykańskiej, ze światem lat '60. Na podstawie powieści Isherwooda.

Bo muszę Wam powiedzieć, że jestem zakochana we wszystkim, co stare – czy to muzyka, książki, moda, samochody. Może dlatego te filmy tak mi się podobały. Albo dlatego, że są to naprawdę świetne filmy.

Albo tak naprawdę dlatego, że w obu gra Colin Firth. 

 

Uwaga na spoilery.

Moja miłość do Colina Firtha zaczęła się tak naprawdę niedawno. Jako aktora podziwiałam go już dawno – najpierw, gdy byłam młodsza, w Dzienniku Bridget Jones, w Mamma Mia!, potem w Jak zostać królem (ten film również jest niezwykły, więc obejrzyjcie, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście). Namiętność pomiędzy nami wybuchła jednak wtedy, kiedy sobie przypomniałam, że pan Darcy to nie tylko Matthew Macfadyen (chociaż temu nic a nic nie brakuje!).

I wtedy moje życie się skończyło.

...nie, tak naprawdę przeżyłam. Po to, żeby zobaczyć pana Darcy'ego w wykonaniu Colina Firtha.

Ale nie o panu Darcy'm chciałam mówić. Cóż, przynajmniej nie w tej chwili, ale jeśli ktoś chciałby, to zapraszam.

Wracam do Samotnego mężczyzny.

Film opowiada historię George'a Falconera, profesora wykładającego literaturę. Sęk w tym, że profesor jest:

a) samotny,

b) nieszczęśliwy do tego stopnia, że chce popełnić samobójstwo,

c) gejem.

To jest jedna z tych romantycznych dusz, które nie potrafią odnaleźć się w świecie, bo straciły coś, co tak naprawdę było ich światem – swoją miłość. Jego długoletni partner Jim, zginął nagle i George został sam.

No, prawie. Bo ma jeszcze przyjaciółkę (Julianne Moore), która jest okropnie w nim zakochana. Ale to inny wątek.

I film wcale nie jest taki cliché.

Na pierwszy rzut oka opis fabuły może wydawać się taki prawie-tandetny. Prawie – bo nie każdy robi przecież filmy o gejach. Gdyby główny bohater nie był gejem, i gdyby inni bohaterowie nie byli gejami, ale pięknymi kobietami, całość byłaby zwykła.

Ale nie jest, bo ja doszukałam się w filmie Verlaine'a i Rimbauda. (Główni bohaterowie przypominają mi o nich, a żeby się nieco więcej dowiedzieć o tych poetach, zapraszam do obejrzenia filmu Agnieszki Holland Całkowite zaćmienie.)

Warto najpierw zwrócić uwagę na reżysera. Tom Ford (osobiście też homoseksualista, swoją drogą), choć to jego debiut, stworzył naprawdę dobry kawałek kina, który zresztą wielokrotnie został nagrodzony (a moja miłość została nominowana do Oscara). Całość przeplatana retrospekcjami – ale zupełnie nie przypadkowymi. Te podobały mi się najbardziej, bo idealnie pokazywały, jaki George był – wtedy z Jimem, a jaki jest teraz.

George dokładnie planuje swoje samobójstwo. Bardzo dokładnie. Układa pedantycznie ubranie, w którym chce być pochowany, pisze notatkę, jak chce mieć zawiązany krawat wokół swojej martwej szyi, pisze listy, kupuje naboje, układa wszystkie swoje osobiste rzeczy na widoku, żeby nikt później nie musiał ich szukać.

Wszystko jest idealne.

Aż w końcu, Falconer kładzie się na łóżku, wkłada lufę w usta i jest okropnie groteskowy. Bo nie może znaleźć pozycji, w której byłoby mu najwygodniej podczas strzelania sobie w głowę. 

 

Takiej pozycji nie znajduje - to znaczy, że Falconer wciąż żyje. 

I flirtuje z różnymi innymi postaciami. 

Nie zrozumcie mnie źle i pamiętajcie, że Falconer jest grany przez Firtha. A to znaczy, że jest bardzo... e, brytyjski? Przyjemny. Miły. Taki, co to będzie wywoływał sympatie, choćby nie wiem, co zrobił. Taki, co nie będzie nachalny albo oczywisty. Wręcz przeciwnie. Tajemniczy. 

A bardzo łatwo jest się zafascynować brytyjskim, tajemniczym, nieszczęśliwym mężczyzną.

To właśnie spotyka Kenny'ego Pottera (sic!). Cóż, może nie do końca - Kenny (Nicholas Hoult) jest jego studentem, ale po jednym wykładzie, kiedy George nieco traci nad sobą panowanie i mówi, co naprawdę myśli, Potter postanawia porozmawiać ze swoim profesorem. 

Kończy się to tak, że piją razem whiskey i pływają nago w morzu. Nie można powiedzieć, że wywiązuje się między nimi romans - nie. Nie związek - raczej pewna nić porozumienia. Kenny nie czuje się rozumiany przez świat i w postaci George'a widzi swojego mentora, może, bo przecież jeden i drugi są gejami. Dla Falconera Potter z kolei jest, hm, przypomnieniem o Jimie, które sprawia, że na nowo zaczyna żyć. 

To smutny film, bardzo tragiczny. 

Zaczyna się od tego, że główny bohater mówi, jak bardzo boli go każdy dzień. Później - w końcu - dochodzi do wniosku, że może nie. Że spróbuje jeszcze raz. 

A potem i tak umiera. 

To dobry film, ze świetnymi aktorami. Nie jest oczywisty - a to miłe, bo reżyser nie traktuje widza jak głupca. Zresztą, stworzył on naprawdę osobisty twór, może dlatego jest taki niezwykły. 

Szczerze go polecam. Bo oni wszyscy - George, Jim, Kenny - są niewidzialni.