Tajemnice historii z sercem, czyli dlaczego Lucy Maud Montgomery wciąż znajduje wielbicieli

Wiele osób zarzuca historiom Maud, że są zbyt piękne, by były prawdziwe. Nie zgadzają się z nimi, ponieważ kończą się one zawsze szczęśliwie, pomimo zawiłości fabuły i licznych przeciwności losu. Uważają, że w prawdziwym życiu coś podobnego nie miałoby miejsca. Poniekąd mają rację, bo Montgomery pisała o swoich pragnieniach, o tym, czego jej samej brakowało w życiu – miłości i przyjaźni. Co więcej, Kanadyjka nigdy nie wstydziła się pisać o uczuciach i robiła to na swój, być może dziecięco naiwny sposób. Jednakże czy rzeczywiście opowieści Maud są zbyt piękne, by mogły wydarzyć się naprawdę?

Mam przykre wrażenie, że w dzisiejszym świecie spopularyzował się pogląd o nieistnieniu prawdziwej miłości i przyjaźni, czy też o nadrzędności egoizmu nad bezinteresownością i innymi wartościami. Przez to historie, w których bez względu na ilość przeszkód główni bohaterowie zawsze się odnajdują, a także opowieści chwalące ludzkie cnoty teoretycznie nie mają racji bytu. Obawiam się, że współcześnie cenieni są realiści, mocno stąpający po ziemi, którzy nie pozwalają sobie nawet na delikatne bujanie w obłokach. Może uważają, iż nie przystoi im stracenie głowy, ponieważ tylko osoba rozważna może osiągnąć sukces i wspinać się na kolejne stopnie kariery? Odrzucają marzenia, bo rozpowszechniło się przekonanie, że życie jest okrutne i dlatego nasze pragnienia nigdy się nie spełnią. Co więcej, wielu ludzi sądzi, iż nie zasługują na to, by się urzeczywistniły: nieszczęśliwie zakochane dziewczyny ze smutkiem powtarzają, że nie są Kopciuszkiem i ich sen o znalezieniu księcia z bajki jest niedorzeczny, nie podejrzewając nawet jak są wyjątkowe; chłopcy marzący o przygodach poddają się wpół drogi, bo uroili sobie, iż daleko im do Alladyna. Tacy ludzie nawet nie próbują walczyć o swoje fantazje.

Pomimo takiego podejścia niektórych osób opowieści, w których przeznaczeni sobie są razem na zawsze, samotny człowiek znajduje przyjaciela na dobre i złe, a młoda wdowa spokój i radość życia, nadal trafiają do serc wielu ludzi. Dlaczego? Odpowiedź dla mnie jest prosta: każdy z nas o czymś marzy, czasem nawet o tym nie wiedząc. Historie Lucy Maud Montgomery wciąż znajdują miłośników w każdym wieku na całym świecie, ponieważ dają przekorną nadzieję na spełnienie marzeń, wbrew wszelkim znakom na niebie i ziemi. Dla jednych opowieści Kanadyjki mogą być także namiastką życia, jakie chcieliby prowadzić, a do jakiego brakuje im siły, odwagi i determinacji. Myślę też, że ludzie, czytając jej historie, otwierają się, stają się bardziej szczerzy względem siebie samych. Utwory Maud dają im bowiem śmiałość, niezbędną do przyznania sobie możliwości marzenia o czymś. Montgomery swoimi historiami przypomina czytelnikom również czasy dzieciństwa, gdy fantazjowali o pokonaniu smoka, popłynięciu w kierunku zachodzącego słońca, byciu księżniczką, posiadaniu jednorożca czy o dotknięciu gwiazdki na niebie. Wydaje mi się, że dzieje się tak, ponieważ przygody bohaterów jej książek przywołują na myśl okres dzieciństwa, które kojarzy się z czymś pięknym, ciepłym i niewinnym. Dzięki nim możliwe jest cofnięcie się w czasie i poczucie się znów jak pięciolatek, gdy wszystko wydaje się być w zasięgu ręki. W moim przekonaniu Maud chciała pokazać swoim czytelnikom, że te czasy, czasy swawoli i beztroski, wcale nie minęły – to, czy nasze pragnienia się spełnią, zależy tylko od nas samych. To my decydujemy o tym, ponieważ wbrew pozorom mamy wiele do powiedzenia na temat tego, jak wygląda nasze życie. Bohaterowie opowieści Montgomery spotykają się z różnorakimi tragediami, ale pod wpływem zachowania czy słów innej postaci albo jakiegoś wydarzenia nie poddają się. Znajdują w sobie siłę i sądzę, że właśnie to Maud próbowała przekazać - że siła umożliwiająca pokonanie przeciwności losu czy chociażby przetrwanie trudnych momentów jest w każdym z nas.

Warto też dodać, że jej historie to nie puste słowa. Jej życie nie było łatwe, a wymagało wiele poświęcenia oraz samozaparcia. Maud nie poddała się jednak, robiła to, co uważała za słuszne. Nie spełniły się jej marzenia o wiecznej miłości, lecz potrafiła znaleźć szczęście. Wychowała dwóch wspaniałych synów i znalazła w końcu prawdziwych przyjaciół, którzy rozumieli ją oraz pomagali w trudnych chwilach. Potrafiła czerpać radość z życia pomimo nieudanego małżeństwa. Stała się także pisarką, o czym pragnęła od czasów dzieciństwa.

Montgomery wyciągnęła cenną naukę ze swojego ciężkiego życia, którą chciała się podzielić z innymi. Stworzyła więc dzieła, w które wlała swoje serce. W niektórych można odnaleźć jej wspomnienia, przekształcone na potrzeby historii, w innych – między wierszami – można odkryć jej uczucia. Skromność Maud i szczerość w pisaniu przyczyniły się do tego, że trafiła do serc wielu ludzi, dla których jej twórczość stała się cząstką ich samych.

"Maud z Wyspy Księcia Edwarda" Mollie Gillen
http://pl.wikipedia.org/wiki/Lucy_Maud_Montgomery
http://lucy-maud-montgomery.i-ksiazka.pl/biografia.html
http://kultura.onet.pl/ksiazki/artykuly/lucy-maud-montgomery-myslala-ze-jest-zla-pisarka,2 ,5538259,artykul.html
http://www.pinezka.pl/byl-sobie-czlowiek-arch/795-lucy-maud-montgomery

Kamila Zielińska